OP EEN MOOIE PINKSTERDAG...

Gisteren was ik in het verpleeghuis waar mijn moeder sinds een aantal jaren woont. Beneden in het restaurant werkt "Sacha". Haar echte naam weet ik niet, maar ze is een vrijwilligster van Russische afkomst en is inmiddels 74. In de afgelopen jaren merkte ik dat haar taken meer naar de achtergrond verdwenen en daarmee zij ook. Zij (misschien daardoor) werd norser en had meer moeite om haar taken, waar ze erg gedreven in was, goed uit te voeren. Goed in de zin van dat wij als bezoekers snel en efficiënt geholpen willen worden als we ons eten of drinken bestellen. Het leverde af en toe zelfs vervelende reacties op van bezoekers, omdat het hen niet snel genoeg ging.

Vandaag zie ik Sacha zitten in het restaurant. Alleen en haar blik op oneindig. Een zielig hoopje. Iedereen zit buiten op het terras van het verpleeghuis met dit prachtige weer. Ik heb met haar te doen en vraag hoe het met haar gaat. Ze vertelt dat ze haar werk niet meer mag doen in het verpleeghuis en dat het haar zo'n verdriet doet. Ze heeft dit werk al 19 jaar gedaan en ze voelt zich zo eenzaam. Ze raakt hevig geëmotioneerd. Ik ga verder in gesprek met haar en merk tussendoor op dat mijn moeder in haar rolstoel een meter verder op en zwaar dementerend, op een bepaalde manier alert is tijdens mijn gesprek met Sacha. Heel bijzonder.

Sacha vertelt over haar gezondheid en die is niet misselijk. Ook vertelt ze over haar niertransplantatie van jaren geleden. En op dat moment gaan bij mij belletjes rinkelen. Ik vraag waar ze onder behandeling is geweest en ze laat weten dat ze geopereerd is door Ronald Hené. "Oh" laat ik verrast weten, "ik heb lang geleden op de dialyseafdeling gewerkt in het UMC Utrecht en Ronald Hené vond ik zo'n speciale arts en een bijzonder mens". Sacha leeft helemaal op en we hebben een mooi en bijzonder gesprek. Ze vertelt dat Ronald Hené erg begaan met haar was. Tijdens zijn reis naar de Himalaya nam hij een speciale tas mee voor Sacha. Welke arts doet zoiets? Sacha werd helemaal vrolijk en blij tijdens haar verhalen over hem. Letterlijk als een kind zo blij.

Terwijl we praten komen bij mij herinneringen naar boven dat ik Ronald Hené een tijd geleden bij de opnamebalie in het UMC Utrecht zag staan. `OMG` dacht ik toen ik hem goed bekeek: "hij is ziek, hij is echt ernstig ziek". Wat zeg je in zo'n situatie? We hadden elkaar ruim 10 jaar niet gezien. Ik liep op hem af en zei "Dag, weet u nog wie ik ben?". (Ik zeg weer u. Hij heeft 4 jaar lang, terwijl ik op de dialyseafdeling werkte geprobeerd mij jij tegen hem te laten zeggen. Iedereen zei jij tegen hem. Ik niet. Ik kon het niet. Hij moest daar wel eens om lachen. En ik legde uit dat het blijkbaar door mijn opvoeding komt. Dat je daar waar je groot respect voor hebt aanspreekt met u. En een groot respect had ik voor deze man.) "Natuurlijk" antwoordde hij en er viel een stilte. Ik vroeg hoe het met hem ging. "Oh, goed hoor" antwoordde hij met een afstandelijkheid, waarmee hij leek te zeggen dat ik niet verder moest vragen. Het gaat helemaal niet goed, dacht ik, maar je wilt het niet met mij delen. En dat had ik te respecteren. Maar het raakte mij behoorlijk. Ik vond het erg, maar hij stond mij niet toe. Ik had zoveel tegen hem willen zeggen.

Vandaag vertelt Sacha mij allerlei verhalen over Ronald Hené. Over haar niertransplantatie jaren geleden rond Kerst en hoe Ronald Hené er voor haar was en grapjes met haar maakte. Dat ze goed voor haar Kerstgeschenk (de donornier) moest zorgen. Zo indrukwekkend en mooi om te horen. Terwijl ik naar haar luister bedenk ik dat ik haar niet vertel dat ik weet dat hij ernstig ziek is. Ik laat haar met haar mooie herinneringen aan hem. Ten afscheid zeg ik tegen haar dat we de volgende keer gezellig verder kletsen. Ze is oprecht blij en ik zeg tegen haar "Je zit toch niet te lachen hè?" Het levert een bulderlach op. Huh? Van norse Sacha? Wat ik niet weet is dat een paar bezoekers ons gesprek ook hebben gevolgd en het levert me vette glimlachen op. Zoals gezegd staat Sacha bekend als nogal nors. Niet omdat zij nors is, maar doordat zij haar werkzaamheden alleen kan doen, als ze 100% geconcentreerd is op het proces van hetgeen haar is opgedragen.

Terwijl ik naar huis rij bedenk ik manieren om hen nog 1 x met elkaar in contact te brengen. Al is het maar via een kaartje. Thuisgekomen Google ik Ronald Hené en ik lees....overleden op 10 december 2017. Verdorie denk ik, nog maar vijf maanden geleden. Wellicht dat zijn kinderen dit te lezen krijgen en het als een groot compliment ervaren voor hun vader. Jullie vader en zijn patiënte Sacha hadden een bijzondere band. En het kan niet anders, dan dat dit met andere patiënten ook zo was.