DE INVLOED VAN EEN BOSSCHE BOL

De waan van alle dag

Ik denk dat iedereen het wel herkent. We zijn druk met onze verplichtingen, druk met ons werk, druk met… ja, met wat eigenlijk? Misschien vooral druk met ons zelf?

Vorige week vroeg een collega van een andere afdeling of ik vandaag aanwezig was. `Ja, uh natuurlijk´ zei ik. `Waarom?`. Hij vertelde dat die dag, vandaag dus, hij zijn contract zou krijgen. En dat hij op Bossche bollen zou trakteren. Zelf ben ik niet gek op zoetigheid en een Bossche Bol is wel heel erg veel zoet. Doordat ik merkte dat het voor hem belangrijk was, zei ik dat ik er natuurlijk bij zou zijn en graag een Bossche Bol zou eten.

Wat hieraan vooraf ging…

Bij mijn werkgever, het UMC Utrecht, zijn een heleboel vrijwilligers actief. Vrijwilligers die onze patiënten en bezoekers opvangen en begeleiden. Een zeer mooie en waardevolle taak. Waarom zij vrijwilliger zijn en waarom zij dit doen? Dat is mij niet bekend. Soms kan ik hierover gissen, maar uit respect zal ik hier nooit naar vragen.

Een tijdje geleden ging een nieuwe vrijwilliger aan het werk. Laat ik hem even voor het gemak Willem Alexander noemen. Een medewerker van een andere afdeling was zo alert, maar ook zo nobel om moeite te doen. Moeite te doen om hem te helpen aan een betaalde baan. En dit lukte. Weliswaar eerst op tijdelijke basis. Maar, hoe dan ook, het lukte.

En vandaag ging deze voormalige vrijwilliger, deze voormalige proef werknemer, trakteren op Bossche Bollen.

Terwijl ik vanmorgen erg druk was om alle vragen, die via e-mail aan het UMC Utrecht gesteld worden, te beantwoorden, had ik plotseling een stroomstoring en lag alles plat. Ik liep naar de afdelingen naast mij: team Zorgkosten en Centraal Inschrijven. Ook bij hen was de stroom uitgevallen. Ik laat even in het midden wie de veroorzaker van deze stroomstoring was (dit keer was ik het niet). Ik stelde voor om de viering van Willem Alexander te vervroegen. Tenslotte zaten we toch al met z´n allen bij elkaar. Koffie en thee werden aangerukt en natuurlijk de Bossche Bollen.

Tijdens dit koffiemomentje hoorde ik iemand voor de grap zeggen `zijn het echte Bossche Bollen?` Ik ging op de gebaksdozen kijken en het schaamrood steeg naar mijn wangen. Ik vroeg aan Willem Alexander wanneer hij deze Bossche Bollen had gehaald. `Vanmorgen met de trein` zei hij. `Maar waar woon jij?´ vroeg ik.

Hij, Willem Alexander, woont in Utrecht en vanmorgen, voordat hij aan het werk ging, heeft hij de trein gepakt naar Den Bosch om de echte Bossche Bollen te kunnen trakteren van bakkerij Jan de Groot (de Bossche Bollen bakker van Nederland).

Ik werd stil… echt stil… Ik ben aan de Bossche Bol begonnen (weliswaar in drie etappes). Uit respect voor deze man, die wij wellicht voor lief nemen door de waan van alle dag, heb ik de volledige Bossche Bol opgegeten. En hij? Hij vroeg me ´s middags of het me gelukt was…gelukt was om de Bossche Bol helemaal op te eten.. Uh ja, en met zoveel gevoel van respect. Respect voor deze dankbare collega.